...

Chwilowo mam dość.

Kazdy dzien zaczyna sie tak samo..

Kawa, śniadanie, przeglądanie ofert pracy, obiad, znow oferty, jakies drobne zajęcia, kolacja , spanie.

Czekam na telefon z pracy.

Chcę juz tam wrocic, im szybciej tym lepiej.

Czuje się bezsilna, tak jak by wszystko dzialo się mimo mojej woli.

Totalnie pozbawiona zycia i jakiej kolwiek chęci działania.

Musi się coś odmienic, czuję się niepotrzebna, zbędna.

Przestaję wierzyc w siebie.

Znikają marzenia, plany przestają byc ważne.

i chwilami nie widzę przyszlości.

Nie mam dla kogo życ. Nie mam dla kogo tworzyć.

Dziś przeglądnełam stare zdjęcia i wiadomości od dawnej przyjaciółki ze starej pracy.

Boże, jak ja kiedys byłam beztrosko szczesliwa.

Tak poprostu, poznawałam wtedy mojego R.

Miałam 20 lat i to był MÓJ czas.

Wypady nad morze które tak bardzo kocham, godziny spędzane na plaży..

Ukratkowe spojrzenia i nieśmiałe uśmiechy.

Ten początek był taki uroczy i zaprowadził Nas do Ołtarza.

A dziś ?

Straciłam radość chwil, życie stało sie tak ciężkie do zniesienia.

Czasem mam ochotę usiąść w kącie zakryc dłońmi twarz i płakac, krzyczec.

Jak poskładac myśli z tych nieposkładanych ?

Tak bardzo chciała bym dostać jakiegos kopa motywacji.

I chęci.

Odzyskać radość.

Cieszyć się z malych rzeczy.

Doceniać to co mam.

Jak odnaleźć naglę radość i nadzieję ?